Λυπάμαι γι’ αυτά που θα ‘ρθούνε
κι όχι για κείνα που έχουν συμβεί.
Λυπάμαι που θα ‘μαστε νέοι
και δε θα υπάρχει καμιά επαφή.
Φοβάμαι, φοβάμαι
της μοναξιάς την εποχή,
που θα ‘ναι το σπίτι
και για τους δυο μια φυλακή.
Λυπάμαι που δε θα μπορούμε
ν’ αρχίσουμε πάλι καινούργια ζωή.
Λυπάμαι που θα ‘μαστε ξένοι
και όμως, θα πρέπει να ζούμε μαζί.
Φοβάμαι, φοβάμαι
της μοναξιάς την εποχή,
που θα ‘ναι το σπίτι
και για τους δυο μια φυλακή.
