Φταίει ο ήλιος που γέρνει,
μου φταίει, είσαι σκοτάδι, σε φέρνει.
Φταίει η νύχτα που όνειρα κάνει,
μου φταίει που ποτέ δεν σε φτάνει
και φταίει η ψυχή που παλιώνει
και κλαίει για ο,τι πια τελειώνει.
Φόβοι, σα θεατές γύρω γύρω
ποντάρουν σε ακόμα έναν γύρο.
Μακάρι όσα είπα σε σένα να μην τα’χα πει,
μακάρι όσα είδα από σένα να μην τα’χα δει.
Μα εδώ, να θυμάσαι στο τέλος πως όλα πληρώνονται εδώ,
αν η μοίρα υπάρχει θα κάνει το λογαριασμό,
τη βιτρίνα που έχεις για όλους θα σπάσει,
την απάτη που αγάπη ονομάζεις θα πάψει εδώ.
Τελικά ίσως φταίω για όλα μονάχα εγώ,
που αγκάλιασα έτσι ένα λάθος σα να ’ταν μωρό.
Φταίει που είν’ η λύπη μου τόση,
μου φταίει που θυμάται την πτώση.
Φταίει που το μυαλό αρμενίζει,
μου φταίει που στα ρηχά με γυρίζει
και φταίει ο μικρός ουρανός σου
που κρύβει το μεγάλο γκρεμό σου.
Φταίει που είν’ η ζωή μια αρένα,
στην πάλη εμείς δεν είμασταν ένα.
Το «γιατί» με καίει,
καθετί μου φταίει,
μια εσύ και μια κι εγώ.
Μα αν η μοίρα υπάρχει,
πια το λόγο θα ‘χει
κι ίσως να δικαιωθώ.
Φταίει που είν’ η λύπη μου τόση,
μου φταίει που θυμάται την πτώση.
Φταίει που το μυαλό αρμενίζει,
μου φταίει που στα ρηχά με γυρίζει
και φταίει ο μικρός ουρανός σου
που κρύβει το μεγάλο γκρεμό σου.
Φταίει που είν’η ζωή μια αρένα,
στην πάλη εμείς δεν είμασταν ένα.
