Κάθε χρόνο κατά το Νοέμβρη
έρχονται πουλιά απ’ την Αφρική
δε τα νοιάζει αν χιονίζει ή αν βρέχει
πάντα είναι εκεί την ώρα τη σωστή.
Έχουν φτερά από στάχυα, θυμαρίσιο βλέμμα
νύχια γαλάζια αλαργινά
χαμηλοπετάνε στ’ αντίθετο ρεύμα
δίχως πλοηγό απ’ τη Μπαρμπαριά.
Με φτερά από στάχυα, με φτερά από στάχυα,
με φτερά από στάχυα από τη Κάτω Μπαρμπαριά.
Αποφεύγουν φίλε τα σαλόνια
σταυροκοπιούνται με τα περιπολικά
πίνουν ό,τι λάχει κι όταν γίνουν λιώμα
φτιάχνουνε τετράστιχα ευρηματικά.
Έχουν εμμονές με τις καρφίτσες,
δε γουστάρουν γκρι και φουσκωτά
μπλέκουν σ’ επεισόδια και κάνουν τσουλήθρες
πάνω απ’ τις κλούβες τα ουρλιαχτά.
Με φτερά από στάχυα, με φτερά από στάχυα,
με φτερά από στάχυα από τη Κάτω Μπαρμπαριά.
Και γεννοβολάνε σε νυχτοβασίες
σε παρκάκια ερημικά
μέχρι που να γείρουν οι πολυκατοικίες
και τα ασθενοφόρα ξάπλα στα στενά.
Φεύγουν με τις πρώτες ζέστες
μη πέσουν στη τουριστική εποχή
δε γουστάρουν Μύκονο και Σπέτσες
που σου λεν hellο οι ντόπιοι πελαργοί.
Με φτερά από στάχυα, με φτερά από στάχυα,
με φτερά από στάχυα από τη Κάτω Μπαρμπαριά.
