Βαθιά οργώνει τούτη η θέα την καρδιά,
πλατεία αδειανή, στέγη που στάζει.
Σκυφτή και μόνη να βολτάρει η ερημιά,
την άχνα της στα τζάμια δοκιμάζει.
Θα `ρθει ξανά φθινόπωρο
με τη βροχή στα χέρια.
Θα’ ρθει σαν βάψει ο ουρανός
και σαν χαθούν τ’ αστέρια.
Θα `ρθει ξανά φθινόπωρο
κι η μέρα θα `ναι λίγη.
Θα έρθει μες στην αστραπή
και σιωπηλά θα φύγει.
Θαρρείς και κρύβει μες στα δόντια του ο καιρός
μια φράση τρομαγμένη σαν ελάφι.
Ποιο δέντρο σκίζει του θανάτου ο κεραυνός,
ποια πέτρα της αγάπης το ξυράφι.
Θα `ρθει ξανά φθινόπωρο
με τη βροχή στα χέρια.
Θα `ρθει σαν βάψει ο ουρανός
και σαν χαθούν τ’ αστέρια.
Θα `ρθει ξανά φθινόπωρο
κι η μέρα θα `ναι λίγη.
Θα έρθει μες στην αστραπή
και σιωπηλά θα φύγει.
