Πως μου τη δίνει όταν σε σκέφτομαι τα βράδια
πως νευριάζω που με γέμισες σημάδια
να σου χαρίσω μια ευχή να με θυμάσαι
ποτέ μην παίζεις με γυναίκες που φοβάσαι
Σ’ έχω γραμμένο στα παλιά μου τα παπούτσια
κλείνω την πόρτα του σπιτιού μου βιαστικά
μην κοιμηθείς στα σκαλοπάτια, θα κρυώσεις
και θα ‘ναι άσκοπο για σένα τελικά
Φύγε μακριά μου φύγε, είσαι μια απάτη
είσαι ένα λάθος, μια αφορμή, ένα ψέμα και φτάνει
Θα βάλω τέλος στα τηλεφωνήματά σου
δε σε ακούω πια, μη με παρακαλάς
και το κουδούνι μου δε θα ‘χει τ’ όνομά σου
ούτε κι ο σκύλος μου θ’ ακούει αν του μιλάς
