Α’ μέρος
Ακούστε τα κλειδιά, πως τρίζουνε,
τα κάγκελα ακούστε, πως βροντάνε,
φωνές, από τους φύλακες, που βρίζουνε,
κάτι σαν απομόνωση, ή σαν φαΐ ζητάνε.
Μην κοιμηθείτε μπρούμητα,
μην κοιμηθείτε ήσυχα,
το `να σας μάτι ανοιχτό,
γιατί απόψε, έχουν σκοπό,
οι φύλακες στ’ αφεντικό,
σάρκα ανθρώπινη να πάνε,
γιατί ζητάει φαΐ εκλεκτό.
Στην απομόνωση κλειστός,
πέθανε πάλι ένας μικρός,
με κουτουλιές στον τοίχο.
Της φυλακής το καθεστώς,
μαζί όπως πάντα κι ο γιατρός,
γράψαν πως είχε τύφο.
Το θάψαν λέει στην αυλή,
μα υποψιάζομαι πολύ,
πως θα τον φάνε οι φύλακες.
Γι’ αυτό φωνάζαν σαν σκυλιά,
εκεί που κλείναν τα κελιά,
με σύρτες κι αλυσίδες.
Β’ μέρος
Στην απομόνωση κλειστός,
χάνει τα μάτια του ο Χριστός,
πάνω στην εικονίτσα.
Με δυο νυχιές κι είναι τυφλός,
σκεφτόταν κι έκλαιγε ο μικρός,
δεμένος μ’ αλυσίδες.
Ήτανε πέντε την αυγή,
όταν ακούστηκε η κραυγή,
που πάγωνε το αίμα.
Στην απομόνωση κλειστός,
ξέρω κομμάτια είν’ ο νεκρός.
Ξέρω κομμάτια είν’ ο νεκρός.
