Είμαι ο ανθός της ζωής,
το κρινάκι τ’ ουρανού,
που το φύτεψαν στη Γης,
Κάποια μέρα θα ψηλώσω…
Δάκρυ εσύ, της βροχής,
πότισε με, να ανεβώ
ως τις βουνοκορφές της Γης.
Φύλλο φύλλο κι ανεβαίνω
και ψηλώνω και μακραίνω,
Αστραπές κι αν με χτυπάνε
Κεραυνέ δεν σε φοβάμαι,
Φύλλο φύλλο θ’ ανεβώ
στο ψηλότερο βουνό…
Άστρο χρυσό της Αυγής,
φώτισέ με για να δω
ως τις Ανατολές της Γης…
Φύλλο φύλλο κι ανεβαίνω
και ψηλώνω και μακραίνω,
Αστραπές κι αν με χτυπάνε
Κεραυνέ δεν σε φοβάμαι,
Φύλλο φύλλο θ’ ανεβώ
στο ψηλότερο βουνό…
