Φύσα βοριά το δάκρυ μου
και κάνε το ψιχάλα
και κάνε το ψιλή βροχή
να πέφτει στάλα-στάλα.
Να πέσει και σε στέρφα γη,
σε διψασμένο χώμα
να γίνει ανάσα, μυρωδιά
σ’ ονειρεμένο σώμα.
Να βρει το δάκρυ θάλασσα
κύμα θολό κι αλμύρα
απ’ τα πολλά που μου ‘ταξες
ούτ’ ένα δεν σου πήρα.
Κάποτε είχα μια αγκαλιά,
τώρα ερημιά και βράχο.
Φύσα βοριά το δάκρυ μου
παρηγοριά για να ‘χω.
Να βρει το δάκρυ θάλασσα
κύμα θολό κι αλμύρα
απ’ τα πολλά που μου ‘ταξες
ούτ’ ένα δεν σου πήρα.
