Βλέμματα γεμάτα ψέματα,
γεμάτα μήπως, γεμάτα ίσως
και κάπου κάπου γεμάτα μίσος.
Κύματα από νοήματα
που κούφια λόγια λένε μονάχα
και όλα τα ξέρουν για όλους τάχα.
Κι εγώ, μονάχη, όπως και να `χει,
χωρίς να φαίνομαι, λίγο πικραίνομαι,
και απαντώ
Γελιέστε λοιπόν, γελιέστε,
μα ποια είν’ η αλήθεια βρες τε,
γιατί αν σας ρωτήσω ποιος ξέρει να πει
πως γίνεται να `ναι η αγάπη ντροπή.
Γελιέστε λοιπόν, γελιέστε,
κι αν έφταιξα ακόμα πες τε,
ποιος θα `τανε άξιος να γίνει ο κριτής,
κριτής της δικής μου ζωής.
Ρήματα όλο ευρήματα
από ανθρώπους ρηχούς και στείρους
που όταν μιλάνε ακούς ψιθύρους.
Κύματα από αδικήματα
που μόνο ένα έχουν σκοπό τους,
το να κρυφτούν απ’ τον εαυτό τους.
Κι εγώ, μονάχη, όπως και να `χει,
χωρίς να φαίνομαι λίγο πικραίνομαι
και απαντώ:
Γελιέστε λοιπόν, γελιέστε,
μα ποια είν’ η αλήθεια βρες τε,
γιατί αν σας ρωτήσω ποιος ξέρει να πει
πως γίνεται να `ναι η αγάπη ντροπή.
Γελιέστε λοιπόν, γελιέστε,
κι αν έφταιξα ακόμα πες τε,
ποιος θα `τανε άξιος να γίνει ο κριτής,
κριτής της δικής μου ζωής.
