Γενού στον κάμπο λεμονιά
κι εγώ στα όρη χιόνι,
να λιώνω να ποτίζονται
οι δροσεροί σου οι κλώνοι.
Χωρίς αέρα το πουλί
χωρίς νερό το ψάρι
χωρίς αγάπη δεν περνά
και νια και παλικάρι.
Έχε καρδιά μου υπομονή
όση βαστάει το χώμα
που το πατούν και δε μιλεί
γιατί δεν έχει στόμα.
Ζωή και τούτη στο ντουνιά
μπαξές χωρίς αηδόνι
χωρίς αγάπη στο πλευρό
βραδιάζει ξημερώνει.
Χωρίς αέρα το πουλί
χωρίς νερό το ψάρι
χωρίς αγάπη δεν περνά
και νια και παλικάρι.
