Αυτούς που λησμονήθηκαν θυμάμαι πιο πολύ,
εκείνους που νικήθηκαν κρατάω από το χέρι,
μαζί κι όσους φοβήθηκαν και στάθηκαν δειλοί
στης μοναξιάς το πέρασμα, στης μοίρας το καρτέρι.
Αυτούς που χάθηκαν τους βλέπω πιο συχνά
από τα πέρατα του χρόνου να μου γνέφουν,
πέφτουν στο δρόμο μου σαν άστρα πρωινά,
από της νύχτας το ταξίδι επιστρέφουν.
Αυτούς που χαραμίστηκαν πονάω πιο πολύ,
που κάψανε τα χρόνια τους σε μια φωτιά σβησμένη,
μαζί με όσους πάτησαν αόρατο γυαλί
μπορεί να μην το σπάσανε, μα βγήκαν ματωμένοι.
