Για μένα όλοι είναι άγγελοι που ξέμειναν στη γη,
σκυλοβαριούνται, έχουν αράξει
και το `χουν ρίξει τελευταία στην κονόμα,
μα κάπου κάπου ξαναθυμούνται πως είναι άγγελοι ακόμα.
Για μένα όλοι είναι άγιοι ελαττωματικοί,
καθ’ ένας έχει δικιά του τρέλα
κι η κάθε τρέλα τη δικιά της λογική
μα κάποια βράδια κοιτούν τ’ αστέρια λες και γεννήθηκαν εκεί.
Κι όταν με κοιτάζει με παράπονο η καρδιά,
της θυμίζω ότι όλοι ήταν κάποτε μικρά παιδιά.
Για μένα όλοι είναι άνθρωποι, ακόμα κι οι Θεοί,
καθ’ ένας έχει τον ουρανό του,
άλλος τον βλέπει, άλλος τον ζει
στο ρετιρέ του παραδείσου, γύρω απ’ τον ήλιο, πάνω στη γη.
Κι όταν με κοιτάζει με παράπονο η καρδιά,
της θυμίζω ότι όλοι ήταν κάποτε μικρά παιδιά.
