Κούρνιαζες σαν το πουλάκι
μες στα στήθια μου,
σου `χα δώσει την καρδιά μου
και την αλήθεια μου.
Και φτερούγισες μια νύχτα
με αδύνατα φτερά,
κι έγιν’ η χαρά μας πίκρα,
δάκρυα και συμφορά.
Και τώρα που σε δέρνουν αστραπές
για πες μου που κουρνιάζεις τις νυχτιές,
για πες μου τον καημό σου που τον λες,
για πες μου γιατί έφυγες και κλαις.
Κούρνιαζες στην αγκαλιά μου
περιστέρι μου,
σου `χα σκέπη την καρδιά μου
και το χέρι μου.
Σου `χα σκέπη την καρδιά μου
κι ένα χέρι αντρικό,
τώρα πια δε θα `χεις ταίρι
μες στον κόσμο τον κακό.
Και τώρα που σε δέρνουν αστραπές
για πες μου που κουρνιάζεις τις νυχτιές,
για πες μου τον καημό σου που τον λες,
για πες μου γιατί έφυγες και κλαις.
