Για δες πως καταντήσαμε,
ρε φίλε μου καμπούρη,
που κάποτε αγοράζαμε
δυο φράγκα το κουλούρι.
Δώσε, σου λεν συνέχεια,
δώσε και ξαναδώσε
το αίμα, την ανάσα σου
και την Ελλάδα σώσε.
Κι εγώ που πάντα τα ’λεγα
μ’ ένα δικό μου τρόπο,
κρυμμένος πίσω απ’ τον μπερντέ
να κλαίω γι’ αυτόν τον τόπο.
Να το πιστέψω δεν μπορώ
πως γίναμε μπουρλότο,
κι ακόμα ν’ αγωνίζομαι
“Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο!”
Στην πρώτη θέση βρίσκονται
το ψέμα κι η κομπίνα,
και τα καμένα δάση μας
η εθνική βιτρίνα.
Στις πλάτες μας ξενόφερτοι
σηκώνουνε παντιέρα,
το νέφος και το άδικο
μας πνίγουν κάθε μέρα.
Κι εγώ που πάντα τα ’λεγα
μ’ ένα δικό μου τρόπο,
κρυμμένος πίσω απ’ τον μπερντέ
να κλαίω γι’ αυτόν τον τόπο.
Να το πιστέψω δεν μπορώ
πως γίναμε μπουρλότο,
κι ακόμα ν’ αγωνίζομαι
“Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο!”
Για λίγους είναι τα πολλά
και για πολλούς τα λίγα,
το βλέπω να γυρίζουμε
στα χρόνια του κολίγα.
Αυτοί ξοδεύουν άσκοπα
κι εμείς πάντα λιτότης.
Έτσι, σου λένε, φέρεται
ο κάθε πατριώτης.
Κι εγώ που πάντα τα ’λεγα..
