Κι όλο με τρομάζει η ζωή μου που διασπάται
κι όλο με φοβίζει η αλήθεια που διαθλάται
καθώς μέρος της είσαι κι εσύ κι εγώ
Στη Θεσσαλονίκη, στο Άστρος, στη Μεθώνη
είδα τη μορφή σου απότομα να λιώνει
στο νεκροτομείο μου σε φέρανε γυμνή
Πάνω στα μαλλιά σου νιφάδες από σπέρμα
Πάνω στις παλάμες σου κηλίδες από αίμα
αίμα απ’ το φόνο που έκανες εσύ
Νύχτα σαν κι αυτή θα τη θυμάμαι
Νύχτα οι οπαδοί σου μείνανε μισοί
Νύχτα θα στο πω δε σε φοβάμαι
Νύχτα πουλημένη με πρόδωσες κι εσύ
Έλα που ο χρόνος ένας βλάκας με κιθάρα
τώρα τραγουδάει τη ζωή σου την κατάρα
στήνεται παιχνίδι με άγρια πλοκή
Πάνω στην πυρά κοιτάς αιώνια παρθένα
της ζωής το όχημα με χαλασμένα φρένα
της Ζαν ντ’ Αρκ το άστρο να σε οδηγεί
Κι όλο περισσεύει της άνοιξης το χάδι
κι όπως η μέρα αιχμαλωτίζει το σκοτάδι
γράφει η κίνησή σου τροχιά ελλειπτική
Νύχτα σαν κι αυτή θα τη θυμάμαι
Νύχτα οι οπαδοί σου μείνανε μισοί
Νύχτα θα στο πω δε σε φοβάμαι
Νύχτα πουλημένη με πρόδωσες κι εσύ
Κι όλο με τρομάζει η ζωή μου που διασπάται
κι όλο με φοβίζει η αλήθεια που διαθλάται
καθώς μέρος της είσαι κι εσύ κι εγώ
