Έβαλα όρκο στις πληγές
να καίω τ’ αγιοκέρι
να ‘χει στιγμές θαυματουργές
να σε ξυπνούν οι χαραυγές
να είναι καλοκαίρι
Πώς γίνεται να μην πονάς
πώς γίνεται κι αντέχεις
πόσο σ’ αγάπησα ξεχνάς
κι από δίπλα μου περνάς
χωρίς να με προσέχεις
Πάντα για σένα θα ‘μαι εδώ
μακριά σου δε θα φύγω
κι όλου του πόθου μου το αχ
σ’ ένα ζεϊμπέκικο σαμπάχ
τα βράδια θα τον πνίγω
Ο μερακλής ο άνθρωπος
πονάει και δεν το λέει
μα αν τον κοιτάξεις θα στο πουν
τα δυο του μάτια που μιλούν
για την καρδιά που κλαίει
Μέσα από μέρες αδειανές
κι απ’ τα δικά σου χάδια
γεννήθηκε ένας αμανές
που τραγουδούν οι χριστιανές
στου κόσμου τα σκοτάδια
Πάντα για σένα θα ‘μαι εδώ
μακριά σου δε θα φύγω
κι όλου του πόθου μου το αχ
σ’ ένα ζεϊμπέκικο σαμπάχ
τα βράδια θα τον πνίγω
