Λάθος.
Η αγάπη, μου ‘πανε, θα μ’ έσπρωχνε στο λάθος
κι ό,τι θα ζούσα θα χανόταν κατά βάθος,
γιατί δε θα ‘χε πείσμα κι αντοχή.
Ψέμα.
Μοιραία, μου ‘πανε, πως θα ‘ταν ένα ψέμα
και την καρδιά μου θα βασάνιζε ως το τέρμα
κι αυτό το τέρμα θα ‘τανε πληγή.
Μεθυσμένος απ’ ανάγκη
για ένα ακόμα σου φιλί,
πάλι σε ζητώ.
Κι είμαι εδώ να σου λέω, κοίταξέ με.
Και πάλι εδώ κι αν πονάω, φώναξέ με
στην ίδια φωτιά μαζί σου να καώ.
Δε θ’ αρνηθώ. Θα καώ, πίστεψέ με.
Για σένα μπορώ κι αν με θες, κράτησέ με
στα δυο σου τα χέρια σφιχτά και θα σωθώ
για πάντα.
Κρίμα.
Η αγάπη, μου ‘πανε, θα μου γεννούσε κρίμα
και θα με τράβαγε γι’ αλλού, σε λάθος βήμα
δίχως πυξίδα, δίχως λογική.
Δάκρυ.
Στο τέλος, μου ‘πανε, θα ερχότανε το δάκρυ
κι όσα θα ζούσα θα ‘ταν όλα μια απάτη
κι η πιο μεγάλη θα ‘σουνα εσύ.
Μεθυσμένη απ’ ανάγκη
για ένα ακόμα σου φιλί
πάλι σε ζητώ.
