Γιατί να μην μπορώ κι εγώ,
σαν τα πουλιά να τραγουδώ
μετά το αγιάζι,
να ισορροπώ σ’ένα φτερό,
μακριά απ’ του κόσμου το κακό
που με τρομάζει
να ’μαι η γέφυρα που θες
και να σου ενώνω τις ακτές
στην τρικυμία,
να ’χω θεμέλια γερά,
όταν ταράζει τα νερά
η απελπισία.
Γιατί μεγαλώνω, χωρίς να ξεχνώ
κι ο,τι έχω χάσει, ακόμα τ’ αγαπώ.
Γιατί να θυμάμαι, χωρίς αγκαλιά,
έλα να πάμε κόντρα στη μαχαιριά,
να ’ναι η πληγή γλυκιά.
Γιατί να μην μπορώ κι εγώ,
σαν τα πουλιά να τραγουδώ
που ξημερώνει,
να’ναι η ψυχή μου καθαρή,
χωρίς η λάσπη απ ’τα “γιατί”
να τη λερώνει.
Η μόνη μου υπερβολή
τώρα πια θέλω να’σαι εσύ
και μη μου σπάσεις,
στάσου στους φόβους μου μπροστά,
να μη χαθώ οριστικά
στις μεταφράσεις.
Γιατί μεγαλώνω, χωρίς να ξεχνώ
κι ο,τι έχω χάσει, ακόμα τ’ αγαπώ.
Γιατί να θυμάμαι, χωρίς αγκαλιά,
έλα να πάμε κόντρα στη μαχαιριά,
να ’ναι η πληγή γλυκιά.
