Γιατί δεν ησυχάζω και εμπόδια μου βάζω,
τα παίρνω στο κρανίο.
Tα χέρια μου δεμένα , η εξέγερση αργεί, τα λόγια μπερδεμένα
κι η φύση μου νεκρή.
Για ποιους να υπογράψω , με ποιους να ενωθώ
και αντάρτικα να γράψω που θα τα πληρωθώ και πως να υποκριθώ;
Έχω μια αγιάτρευτη πληγή που μαγνητίζει τα μαχαίρια
κι έχω μια αξόδευτη ορμή
μα ζω με σταυρωμένα χέρια.
Μου μοιάζουνε όλα όσα απορρίπτω όσα θελήσω
κι έτσι δεν ξέρω από τι και πως ν’ αρχίσω
.
Μου μοιάζουνε όλα όσα απορρίπτω
όσα θελήσω
κι έτσι κομπιάζω μια φορά να σου μιλήσω
.
Τα χρόνια εκβιάζω, τους κολλητούς σαρκάζω για να τα ακούω ο ίδιος,
μα κάτω δεν το βάζω.
Λες και τη βρίσκω μόνο στην κόντρα με τον πόνο,
μα όλα κρατούν για λίγο και πάλι ξενερώνω.
Νοιώθω παγιδευμένος μα αφήνομαι τελείως,
εγώ παντού είμαι ξένος , και στον θυμό μου αστείος.
Και πως να υποκριθώ , χωρίς να πληγωθώ
