Ίδια ιστορία όπου πάω μ’ ακολουθεί,
σε κάθε αγάπη τελικά,
αμφιβολία καίει την ψυχή,
σαν τιμωρία είν΄ η φωτιά.
Κανείς δε μου ‘πε όμως το γιατί,
κανείς, ούτε εσύ !
Ούτε και εσύ !
Γιατί είναι έτσι η ζωή,
χωρίς καθόλου στοργή.
Με διατάζεις να ζω
και μ’ εκτελείς εν ψυχρώ.
Γιατί είναι έτσι η ζωή,
αγώνας κι όχι γιορτή.
Όμως φτάνει.
Τι έχω κάνει;
Πες μου.Τι φταίω εγώ;
Δεν έχω κάνει κακό
κι εσύ το ξέρεις καλά,
μα παίζεις πάλι σκληρά.
Γιατί είναι έτσι η ζωή,
χωρίς καθόλου ντροπή.
Όμως φτάνει.
Τώρα, φτάνει.
Πάντοτε η τύχη με προδίδει με φιλί,
με εγκαταλείπει ξαφνικά.
Η θλίψη όμως, δίπλα μου πιστή,
ούτε μια ελπίδα δεν κερνά.
Κανείς δε μου ’πε όμως το γιατί,
κανείς, ούτε εσύ!
Ούτε και εσύ!
