Σπάω στα δύο ένα πρωί.
Η τρικυμία με βγάζει εδώ.
Χωρίς λιμάνι μια ζωή…
Βαθιά μου αναπνοή.
Ρωτώ γιατί να μη μπορώ
απάνω στο νερό να ζω;
Γιατί σε θάλασσα πλατιά
να μη μπορώ ποτέ, μια βουτιά;
Και μου λες γιατί γιατί;
ποια εσύ;
Που άνοιξες βαθιά στη γη
μια πληγή;
Κι έγινε το αίμα νερό;
Μη μου λες γιατί γιατί.
Όχι εσύ!
Που άνοιξες βαθιά στη γη,
την πληγή.
Κι έγινε το αίμα νερό…
Να μη ρωτάς…
Εσύ! Στα δύο ένα πρωί!
Η τρικυμία σπάει εδώ.
Χωρίς λιμάνι μια ζωή,
βαθιά μου αναπνοή!
Και μου λες γιατί γιατί;
ποια εσύ;
Που άνοιξες βαθιά στη γη
μια πληγή;
Κι έγινε το αίμα νερό;
Μη μου λες γιατί γιατί.
Όχι εσύ!
Που άνοιξες βαθιά στη γη,
την πληγή.
Κι έγινε το αίμα νερό…
Να μη ρωτάς… γιατί.
