Με ρώτησες πως βλέπω τα πράγματα εδώ
και είπα ότι άργησα και πρέπει να προλάβω.
Απάντησέ μου κόκκινα μου είπες ξαφνικά
κι εγώ μες στη μαυρίλα μου να δεις θα καταλάβω.
Η μέρα είναι όμορφη σου είπα σοβαρά,
μονάχα το ξημέρωμα μου μοιάζει λίγο δύση.
Δε βγαίνει ο ήλιος πάντοτε απ’ την ανατολή,
μου είπες, μα τα χείλη σου δεν είχανε μιλήσει.
Κι αφού ανάβει πράσινο γιατί δεν προχωράς,
γιατί περνάς απέναντι μονάχα με το βλέμμα;
Γιατί μετράς τα τρόλεϊ σαν να `τανε φλουριά
και γράφεις με το δάχτυλο στο τζάμι τους για μένα;
Φοβάμαι πως εσένα κάπου σ’ έχω ξαναδεί
και κράταγες θυμάμαι τις ίδιες σημειώσεις.
Στην ίδια ανακύκλωση χαμένοι μια ζωή
χαρτί να δίνει το χαρτί και το γυαλί δηλώσεις.
Περάσαμε απέναντι σχεδόν σχιζοφρενείς
κι απότομα χωρίσαμε σαν νύχτα με τη μέρα.
Ο εαυτός μου έτρεξε μη χάσει το ταξί
κι εγώ μη χάσω εσένα που περίμενες πιο πέρα.
