Ακροβατώντας σε κλωστές
που η σκέψη ξεδιπλώνει
βρέθηκα να ‘μαι μόνη
να ψάχνω το κλειδί
που την αγάπη την κρατάει
καλά αμπαρωμένη
σε μια καρδιά ανοιχτή.
Αναζητώντας του καιρού
τα χνάρια τα χαμένα
βρέθηκα ως εσένα
ανέγγιχτη μορφή
που κρύβεσαι και ξεμυτάς
στης μνήμης μου την πόρτα
χωρίς καμιά ντροπή.
Να βρω τη γλώσσα τη φωνή
που νόημα θα δίνει σε κάθε απαντοχή
να μου δοθεί η χάρη να κλέψω το φεγγάρι
όταν μεσουρανεί.
