Δεν είμαι στη χώρα των θαυμάτων η Αλίκη,
δε ζω σε κόσμους των παραμυθιών·
χαράματα πιάνω δουλειά στη Σαλονίκη
κι ανασαίνω τη σκουριά των καραβιών.
Δεν είμαι στη χώρα των θαυμάτων η Αλίκη,
δε ζω σε κόσμους των παραμυθιών·
παράπονο η ζωή στη Σαλονίκη
μες στα σοκάκια των χαμένων δειλινών.
Καράβι παλιό στη Σαλονίκη
όλη η ζωή μου από την αρχή.
Δεν είμαι στη χώρα των θαυμάτων η Αλίκη,
η γειτονιά μου ήταν πνιγμένη στη βροχή.
Την ώρα που δένουν τα πλοία στο λιμάνι
και βγαίνουν οι φαντάροι στη στεριά
στ’ αυτιά μου θολή η φυσαρμόνικα φτάνει
κι ο νους μου γυρνάει στα παλιά.
Δεν ήμουν στη χώρα των θαυμάτων η Αλίκη,
ποτέ δεν έζησα σε κόσμους μαγικούς·
ένα λιμάνι, ένας καημός η Σαλονίκη
κι ό,τι κι αν λένε παραμύθια, μην τ’ ακούς.
