Βρέχει μες στο σπίτι μου
πάλι στενοχώρια
βρέχει και μια θλίψη απ’ το πρωί
κι όχι τόσο που είμαστε
τρία χρόνια χώρια
όσο που με γέλασε η ζωή.
Η ελπίδα που έλεγες
έχει πια ξεφτίσει
δεν αλλάζει κάτι στη στιγμή.
Η στιγμή που θα ‘φερνε
κάποτε μια λύση
έχει πια οριστικά χαθεί.
Μοναχός περπάτησα
κι άδειασε η ψυχή μου
σαν ένα ποτήρι με νερό
σαν ποτήρι που έσπασε
δίπλα στη ζωή μου
κι ούτε στάλα πρόφτασα να πιω.
