Η σκέψη μου νοσταλγικά ενυχτώθη
στον κήπο, στη λιμνούλα ή σέρα,
Που εσβήνανε τριαντάφυλλα σαν πόθοι,
κι επέθαινε στα τζάμια πάνω η μέρα.
Έτσι προχθές ήταν γλυκιά η εσπέρα…
Ένας καημός που ακόμα δεν εδόθη
γινόταν άστρο, σύννεφο από πέρα
Μεγάλωνε ίδιο σάβανο που κλώθει
με μοχθηρή σπουδή μοίρα μητέρα.
Έτσι προχθές ήταν γλυκιά η εσπέρα…
Όταν το δέος μου αξήγητον απλώθη,
το στερνό ρόδο θα `χανεν η σέρα
Και η λίμνη με νεκρόφυλλα εστρώθη.
Τ’ άστρα ζυγώνανε, καημοί από πέρα.
Έτσι προχθές ήταν γλυκιά η εσπέρα…
