Μέσα στη φάλαινα δουλεύω
μια φίρμα αντιπροσωπεύω
που ‘χει σταθμούς και εργοτάξια
σκάφη κι αμάξια,
τι φτιάχνουμ’ ακριβώς δεν ξέρω
όμως προσφέρω.
Σπίτι μου έχω έναν Πινόκιο
που πήρα Duty Free απ’ το Τόκιο
σκουπίζει και μ’ ενημερώνει
η μύτη μεγαλώνει
έχω μια κούκλα που μιλάει
και μ’ αγαπάει.
Εκατομμύρια σαν κι εμένα
μέσα στο κήτος ταξιδεύουν,
καταναλώνουνε, δουλεύουν
και συγχωρνάνε πεθαμένα,
παίρνουν διαζύγια, παίρνουν δάνεια,
καλλιεργούνε Coka Cola,
φυτεύουν όπλα και φουστάνια,
αυτό το κήτος δίνει απ’ όλα.
Μονάχα έξοδο δεν έχει,
ποιος το προσέχει,
τρέχω από πίσω να προλάβω
τον οδηγό, τον εργολάβο,
λιώνουν τα πόδια μου στις σκάλες
σέρνοντας φιάλες,
δεν κατεβαίνω σε απεργίες,
δουλεύω αργίες.
Το βράδυ όμως που γυρνάω
μες στο σπιτάκι μου ξεσκάω,
πίτσα ο Πινόκιο παραγγέλνει,
στην πόκα μου τα παίρνει,
καπνίζουμε δυο τσιγαράκια
με τα νανάκια.
Εκατομμύρια σαν κι εμένα
μέσα στο κήτος ταξιδεύουν,
καταναλώνουνε, δουλεύουν
και συγχωρνάνε πεθαμένα,
παίρνουν διαζύγια, παίρνουν δάνεια,
καλλιεργούνε Coka Cola,
φυτεύουν όπλα και φουστάνια,
αυτό το κήτος δίνει απ’ όλα.
Μονάχα έξοδο δεν έχει,
ποιος το προσέχει,
μονάχα έξοδο δεν έχει.
