Μέσα στο κάθε μου τραγούδι
Που μοιάζει πάντα να πονεί
Κι είναι σαν άρρωστο λουλούδι
Σαλεύει πάντα μια φωνή
Φωνή που αν φαίνεται έτσι ξένη
Κι έτσι κλεισμένη στη χαρά
Μα σ’ όλα τα μεγάλα μπαίνει
Με τα μικρά της τα φτερά
Μέσα στο κάθε μου τραγούδι
Που μοιάζει πάντα να πονεί
Σαν το χυμό μες στο λουλούδι
Σαλεύει πάντα μια φωνή
Που αν ίσως και το ζωντανεύει
Σαν το χυμό του λουλουδιού
θαρρείς και δεν μπορεί ν’ ανέβει
Σα να ’ναι ανήμπορου παιδιού
Και σ’ όλα γύρω βρίσκει ταίρι
Και μ’ όλα τα άφταστα μιλεί
Κι όλα τα ανείπωτα τα ξέρει
Κι ας είναι τόσο χαμηλή
Κι αν όμως σ’ όλα βρίσκει ταίρι
Κι όλα τα βλέπει καθαρά
Μοιάζει καλύτερα να ξέρει
Τον πόνο παρά τη χαρά
Γιατί είμαστε σαν κάποια ρόδα
Πεσμένα μες στην παγωνιά
Ρόδα που τα ‘λιωσε μια ρόδα
Καθώς περνούσε στη γωνιά
Που αν και κομμένα κι όλο χώμα
Και κυλισμένα καταγής
Δεν ξέρω τι θυμίζει ακόμα
Πως ήταν άνθη της αυγής
