Πριν από χρόνια σε ένα μακρινό μου ταξίδι
σε μια έρημα ακτή κάπου στην Αφρική
συνάντησα έναν ταξιδιώτη από άλλον πλανήτη
που μέσα στο διάστημα είχε χαθεί
Με ρώτησε πως το λένε αυτό το αστέρι
που από κακή του τύχη είχε βρεθεί
του είπα είναι ο τρίτος πλανήτης από τον ήλιο
και πως εμείς το λέμε Γη.
Με κοίταξε με αληθινή απορία
μου είπε νόμιζε πως ο πλανήτης αυτός είχε χαθεί
τα μακρινά τους αστεροσκοπεία
είχαν σημειώσει μια μεγάλη καταστροφή
Τότε του μίλησα για την Χιροσίμα και για το Ναγκασάκι
με έπιασε το παράπονο και έκλαψα σαν παιδί
του είπα έξι χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι πολεμάνε κύριε
άνθρωπος με άνθρωπος, λαός με λαό μαζί
του είπα έξι χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι πολεμάνε κύριε
αλλά η Γη ακόμα ζει, ακόμα ζει, ακόμα ζει
Αυτός μου μίλησε για τον μακρινό του πλανήτη
μου είπε πως τον κυβερνάνε δώδεκα σοφοί
μετά με ρώτησε για τις δικές μας κυβερνήσεις
πόσοι σοφοί κυβερνάνε την Γη;
Εδώ του είπα είναι αλλιώς τα πράγματα κύριε
δεν κυβερνάνε πάντοτε σοφοί
πολλές φορές κυβερνάνε οι αλητήριοι
αρκετές φορές κυβερνάνε και οι τρελοί
Τότε του μίλησα για τον Νέρωνα και για τον Χίτλερ
για τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως και για τους ναζί
του είπα πως σκοτώνουν οι ΕςΕς τους ανθρώπους
χίλιους χίλιους σαν τα πρόβατα κύριε
αλλά η Γη ακόμα ζει, ακόμα ζει, ακόμα ζει
Κοίταξε γύρω του τη θάλασσα, τα πανέμορφα δάση
μου είπε είναι το πιο όμορφο αστέρι που έχω δει
με ρώτησε αν μπορούσε να κόψει ένα κλωνάρι από ένα δέντρο
και μια πέτρα να πάρει μαζί του
για να θυμάται τη Γη.
Πήρα τη πέτρα από τα χέρια του
και τη φίλησα με αγάπη
απόρησε και με ρώτησε γιατί
του είπα δεν υπάρχει μια πέτρα σε αυτόν τον πλανήτη κύριε
ανθρώπινο αίμα να μην έχει ποτιστεί
πολύ αίμα έχει χυθεί εδώ πάνω κύριε
αλλά η Γη ακόμα ζει, ακόμα ζει, ακόμα ζει
