Η γυναίκα νησί μια στεριά έχει για σώμα. Θάλασσα έχει κρασί να της βρέχει το στόμα. Απ’ το κύμα μεθά και τρελλά κολυμπάει, σε καθρέφτες νερά που κομμάτια τους σπάει
Η γυναίκα νησί ένα δάκρυ όταν χύνει θα ποτίσει τη γη το ποτάμι του πίνει απ’ το δάκρυ μεθά και τον πόνο της λέει σ’ όποιον γλάρο πετά και τη βλέπει να κλαίει
Η γυναίκα νησί σαν κοιτάζει τ’ αστέρια, θάλασσα έχει χρυσή να της γλείφει τα χέρια. Απ’ τη νύχτα μεθά και δυο μάτια ανάβει, να τα δει από μακριά ένα αγόρι καράβι
