Μια κορνίζα κοιτάζω
Με σπασμένο το τζάμι
Κι ένα δάκρυ σκουπίζω
Στο χαρτί στο μελάνι
Πάλι απόψε σου γράφω
Πως σε θέλω ακόμα
Περιμένω απαντήσεις
Από χάρτινο σώμα
Πότε θα γυρίσεις
Πότε σε ρωτάω
Ποτέ μου απαντάει
Ποτέ η φωτογραφία σου
Στον τοίχο τρελαμένη
Θυμωμένη
Την πετάω
Και γίνεται συντρίμμια
Και κομμάτια η παρουσία σου
Πότε θα γυρίσεις
Πότε σε ρωτάω
Ποτέ μου απαντάει
Ποτέ η φωτογραφία σου
Στον τοίχο τρελαμένη
Θυμωμένη
Την πετάω
Και γίνεται συντρίμμια
Και κομμάτια η παρουσία σου
Κι ύστερα τρέμοντας
Πάλι σφιχτά την αγκαλιάζω
Και μέσα στην απόγνωση
Που μ’ άφησες βουλιάζω
Έχω φτάσει κι απόψε
Ως τα όριά της τρέλας
Το αντίο σου μοιάζει
Το μαχαίρι της Στέλλας
Με χτυπάει με καρφώνει
Και με κάνει κομμάτια
Και κοιτάζω χαμένη
Τα θολά σου τα μάτια
