Την λευτεριά την κράτησα καιρό
για χρόνια στην καρδιά μου
η λευτεριά με κράτησε κι αυτή
ν’ ανοίξω τα φτερά μου.
Για να πάω μακριά, για να μείνω βαθιά
σ’ αυτό π’ αγαπούσα
για να γίνω φωτιά, για να γίνω ζωή
τη ζωή μου κρατούσα.
Τη λευτεριά την κράτησα ψηλά
στα πιο βαθιά όνειρά μου
τη λευτεριά την έκανα ζωή
σκιά στα βήματά μου.
Για να βρω μια γωνιά, να ζεστάνει ξανά,
την πικρή παγωνιά μου
πήρα δρόμο πλατύ, για ν’ ανοίξω στη γη
τα μεγάλα φτερά μου.
Τη λευτεριά κρατάω στην καρδιά
την πίκρα μου αφήνω
τη λευτεριά σαν όνειρο τη ζω
τα μάτια μου σαν κλείνω.
Μες στον μαύρο βοριά, με τη νύχτα κοντά,
μια καρδιά μου ζητούσες,
για να πάω ψηλά, πιο κοντά στη χαρά
λευτεριά με κρατούσες.
Τη λευτεριά την κράτησα καιρό
για χρόνια στην καρδιά μου
η λευτεριά με κράτησε κι αυτή
ν’ ανοίξω τα φτερά μου.
Βήμα βήμα, ξανά σαν λαός που περνά
πίσω αφήνω το κρύο το αφήνω νεκρό
για να πάω εκεί να μιλήσω στον ήλιο.
Για να πάω μακριά
για να γίνω φωτιά
λευτεριά σε κρατούσα.
