Να ‘μαι μπροστά στη λίμνη
και το νερό της ζάχαρη
και η ζωή μου άχαρη
νόημα εδώ παίρνει
Χρυσό κρεβάτι το νερό
μα δίχως μαξιλάρι
ποιος τάχα θα με πάρει
που ‘μαι ονειροπαρμένη
Κρυμμένη στα φυλλώματα
δε βγαίνω, μη φωνάζεις
μην κλαις και μη μου τάζεις
εγώ ανήκω εδώ
Νεράιδες με κυκλώνουν
κι εγώ να μη μιλιέμαι
να μην παρηγοριέμαι
που αγάπησα πολύ
Να ‘μαι μπροστά στη λίμνη
αυτό μονάχα αξίει
νεράκι που χρυσίζει
ολόκληρη ζωή
