Θυμάμαι τη μητέρα μου όταν ήμουνα παιδί
που μου απαγόρευε να εκφράζω τη γνώμη μου
για κάθε τι… Έλεγε πως ήταν αυθάδεια.
Μεγάλωσα δίχως έκφραση στο πρόσωπό μου…
ανέραστα εφηβικά βράδια…
ένα παγωμένο δάσος με κόκκινα δέντρα η καρδιά μου.
Παντρεύτηκα στα δεκαεννιά…
ο άντρας μου είναι άνθρωπος με σπουδές κι αλκοολικός…
ασέλγησε σε όλα τα όνειρά μου.
Έχω τρία παιδιά … όμορφα παιδιά…δε χαμογελούν συχνά…
εκείνος πάντα λείπει σε δουλειές…γυναικοδουλειές
κι εγώ για να τον εκδικηθώ άρχισα το ζάπινγκ και τα ψυχοφάρμακα.
κι έτσι τα κόκκινα δέντρα έγιναν μαύρα.
Προχθές το έκανα μαζί του…έπειτα από τρεις μήνες
μου ζήτησε να με δέσει….
κι εγώ πίστεψα πως έτσι θα έμπαινα στον κόσμο του…για λίγη αγάπη….
Τίποτα δεν άλλαξε, τίποτα δεν άλλαξε, τίποτα δεν άλλαξε, τίποτα δεν άλλαξε.
Ουίσκι, βίαιη διείσδυση, παγωμένο δωμάτιο, στο πάτωμα χάπια
σκεφτόμουν τα λευκά περιστέρια επάνω στην ταράτσα,
Θεέ μου… γιατί μ’ εγκαταλείπω;
Η μικρή Ελένη κάθεται και κλαίει
χέρια πόδια στην αυλή
κι όλοι κάθονται στη γη
κι όλοι πέφτουνε στη γη.
Τα παιδιά στο σχολείο… κι αυτός σε κάποιο γραφείο
Κοιτάζω τις πρωινές εκπομπές κι αναρωτιέμαι
αν θα μπορούσα να έχω κι εγώ μία απ’ αυτές…
να γίνω ξανθιά, να έχω χίλιους εραστές…
Λεφτά, δημοσιότητα, γκλαμουριά…
Η τέλεια υπέρτατη χυδαιότητα…
Το μέγα μυστήριο…ο θύτης και το θύμα…
Άδεια βλέμματα, κακόφωνα γέλια
Κόβω στην κουζίνα το χέρι μου… γεμίζω αίματα.
Πέφτουν διαφημίσεις, ασφάλειες ζωής, λέει,
προσοχή στις απομιμήσεις τρέξε να προλάβεις…
έχουμε ότι ζητήσεις…
Αρχίζει η παράκρουση…σκοτεινιάζει η μέρα…
Κλείνω τα μάτια, την τηλεόραση, το στόμα
σε ότι μ’ έχει δηλητηριάσει μέχρι σήμερα.
Και για πρώτη φορά υπάρχω…
θ’ ανατινάξω ετούτη τη στιγμή με μία λέξη…
Χτυπάει το τηλέφωνο, γυρίζουν τα παιδιά,
«θα λείψω για τρεις μέρες» λέει,
«μαμά γιατί κλαις; μαμά γιατί κλαις; μαμά γιατί κλαις; μαμά γιατί κλαις;»
Παίρνω τα παιδιά και φεύγω…για πάντα.. για πάντα…
Η μικρή Ελένη κάθεται και κλαίει
χέρια πόδια στην αυλή
κι όλοι κάθονται στη γη
κι όλοι πέφτουνε στη γη.
