Ζωγράφιζες με κιμωλία
τετράγωνα πάνω στη γη,
κουτσός κι αμίλητος ο χρόνος
κι η πέτρα σου να αιμορραγεί.
Να σέρνεται και να προσέχει
μην πέσει πάνω στη γραμμή,
μη λυπηθείς και σκοτεινιάσουν
του παιχνιδιού σου οι ουρανοί.
Η μοναξιά με το `να πόδι
κι αυτό παιχνίδι είναι.
Είναι η ίδια σου η ψυχή
που σου φωνάζει μείνε.
Μείνε και ζήσε τ’ όνειρο
μ’ αλύγιστους τους ώμους
και με την πέτρα που κρατάς
χτίσε καινούργιους κόσμους.
Πάνω στο ωραίο πρόσωπό σου
ίδρωνε η κάθε σου στιγμή
κι είχε ένας έρωτας ζηλεψει
το φτερωτό σου το κορμί.
Κάθε που κέρδιζες φοβόμουν
απ’ τη χαρά μη ξεχαστείς,
μη ξεχαστείς και με ξεχάσεις,
μη φύγεις και μη κουραστείς.
