Απ’ το στενό της φυλακής το παραθύρι
τον ουρανό, χαμένος όπως είναι, δεν κοιτάει.
Είχε σκοτώσει αυτήν που αγαπούσε
μα κι ο καθένας μας σκοτώνει ότι αγαπάει.
Άλλοι τον έρωτα πουλούν ή αγοράζουν.
Ετούτος `δω, πλήρωσε, δεν ξεχνάει!
Και όλοι εμείς άθλιοι κλέφτες ξεπεσμένοι,
πάνω σε χέρια πονεμένα ξαγρυπνάμε
και σαν καυτό μολύβι τα δάκρυά μας
για κάποιο αίμα που δεν είχαμε χυμένο,
στη φυλακή που οι τοίχοι είναι ψηλοί
και στάζουν κάτω από ένα ουρανό μολυβένιο!
Ο διευθυντής με αυστηρότητα
τους νόμους στην εντέλεια τους τηρούσε.
Είχαμε ένα γιατρό όπου το θάνατο,
σαν μια απλή μεταβολή τον εξηγούσε.
Πρωί και βράδυ ο παππάς ερχότανε
και λίγες λειτουργίες μας πετούσε!
Χαμένοι σαν τον άνθρωπο που βάλτωσε
και που σε βρώμικα σκοτάδια μέσα ψάχνει,
την προσευχή μας δεν τολμούσαμε να κάνουμε
τόσο μας είχε η αγωνία αποκάμει.
Κάτι νεκρό μέσα στα στήθια μας,
ήταν η ελπίδα που είχε μέσα μας πεθάνει!
