Η μέρα ξύπνησε στις έξι
κι εσύ στο πόδι πριν να φέξει
κοιτάζεις μέσα στον καθρέφτη
στη χύτρα τ’ όνειρο σου πέφτει.
Σε λίγο θα ξυπνήσουν όλοι
σου μοιάζει λίγο τούτη η πόλη
θα πάνε τα παιδιά σχολείο
κι εσύ όπως πάντα στο γραφείο.
Ποια λευτεριά ονειρεύτηκες κι εσύ
ποια λευτεριά ποιο δίκιο
και μέσα στ’ άλλα έχεις φορτωθεί
της μοναξιάς σου το ενοίκιο.
Ο κόσμος γρήγορα που αλλάζει
στο δρόμο κάποιος σε πειράζει
μπροστά στο τζάμι της βιτρίνας
ξεχνάς το έπος της κουζίνας.
Να πλύνεις τη ζωή μας όλη
ποια να ‘ναι άραγε η σκόνη
προτού σαν τον πλασιέ ο χάρος
χτυπήσει μ’ όλο του το θάρρος.
