Αίμα στις φλέβες μου κυλάει,
αίμα στα σπίτια, αίμα στους δρόμους.
Με βήμα η επανάσταση ξεσπάει,
ποιος παίρνει τη μοίρα του στους ώμους;
Με βήμα η επανάσταση ξεσπάει,
ποιος παίρνει ρην μοίρα του στους δρόμους;
Ξέφραγο αμπέλι η ζωή, μας ξεγελάει.
Φώτα ηλεκτρικά, πυκνό σκοτάδι,
ετούτη η πόλη μοιάζει με τον Άδη.
Στα μπαρ, στα καφενεία, στις γωνιές,
ποιος κρύβεται, ποιος παίζει, ποιες οχιές,
μες στις σφιγμένες μου γροθιές;
Είν’ το μαχαίρι, αλλού το χέρι
με σκουντάει και με γελάει, με προγκάει,
θα μου τη φέρει.
Πουτάνες, μαστροποί και μπάτσοι,
πρεζάκες, τραβεστί, παλιάτσοι,
λεφτάδες, φονιάδες, πωλητές,
πολιτικοί, γαμιάδες, αθλητές.
Μες στο σκοτάδι κατρακυλάνε,
περνούν τη μέρα αυτοί, νύχτα ξεπουλάνε.
Το τσίρκο μας απ’ όλα διαθέτει,
το σφύριγμα ακούτε του αφέτη,
ξεκινάνε, ξεκινάνε.
