Για πείτε αν ίσως έχει φτάσει ποτέ κανείς
Στο μυστικό βυθό της χώρας της αλληνής
Εκεί που σταματάν’ τα “πρέπει”, τα “μη” του νου
Και που είναι πάτος η κορφή του ψηλού βουνού.
Εκεί που όλα είναι στο σώμα σου επιτρεπτά
Κι όλα τα λάθη τ’ ασυγχώρητα είναι σωστά
Κι όλα τα αισθήματα που κρύβεις γιατί πονάς
Εκεί είναι ελεύθερα να τρέξουν όπου αγαπάς.
Για πείτε αν ίσως έχει φτάσει ποτέ κανείς
Στη χώρα της πραγματικά ζωντανής ζωής
Εκεί που σταματάει το μέτρημα το κοινό
Και που όλα αρχίζουνε όταν πέφτεις μες στο κενό.
Εκεί που η θάλασσα δεν έχει σπαταληθεί
Ούτ’ η γυμνή γυναίκα δεν απομαγευτεί
Και που ο Θεός είναι παιδάκι επτά χρονών
Που βλαστημάει στον κήπο μόνο του το Θεό.
Για πείτε αν έφτασε έστω κι ένας στη χώρα αυτή
Στη γεωγραφία που μιμήθηκε την ψυχή
Εκεί που η Εύα τρώει ελεύθερα απ’ τη μηλιά
Και πίνεται όλος ο Αχέροντας μια γουλιά.
Απόψε πάλι το σκοτάδι έπεσε νωρίς
Ψάχνω για κάτι που είναι δύσκολο να το δεις
Μ’ ακούω σαν ψίθυρο απ’ τα υπόγεια της μουσικής
Τη χώρα που δεν έχει φτάσει ποτέ κανείς.
