Φεύγεις, θα κλάψω, δε θα το δεις,
αλλά μου μένει η περηφάνεια της στιγμής.
Μόνη, σκοτάδι, ώρες κραυγής,
αλλά μου μένει η περηφάνεια της στιγμής.
Σαν αχνάρι στο χιόνι που λειώνει
η αγάπη μας ήταν απλώς,
και μαζί και στα χέρια σου ακόμη
ήμουν μόνη μου έτσι κι αλλιώς.
Φεύγεις, θα κλάψω, δε θα το δεις.
Μίλα, σωπαίνω σ’ ό,τι κι αν πεις,
αλλά μου μένει η περηφάνια της στιγμής.
Νύχτες που θα ’ρθουν και δε θα ’ρθεις,
αλλά μου μένει η περηφάνια της στιγμής.
