Σβήσε μου το φως, κλείδωσε τη πόρτα.
Άσε με μονάχο μου, όπως ήμουν πρώτα.
Μέσα στο δωμάτιο παρέα με τις τύψεις,
άκου τη φωνή μου μα ποτέ μην υποκύψεις.
Μίσησε με ακόμα πιο πολύ και μη σε νοιάζει,
μη κοιτάς το παρελθόν, μη ρωτάς με τι σου μοιάζει.
Ξέχασέ τα όλα, μη γυρίζεις πίσω,
σβήσε απ’ τη μνήμη σου, όσα σου θυμίζω.
Φύγε μακριά, δεν αξίζει να επιμένεις,
δε θα ακολουθήσω όσο κι αν με περιμένεις.
Τώρα, ήρθ’ η ώρα, να αποχωρήσω,
να χαθώ ένα βράδυ και να μη ξαναγυρίσω.
Κι όμως, νιώθω ένα βλέμμα σαν παρέα στο σκοτάδι,
νιώθω πως δεν είμαι μοναχός μου αυτό το βράδυ.
Τα φώτα έχουν πάνω μου στραφεί,
νιώθω όπως ένιωθα στην πρώτη επαφή.
Η πρώτη επαφή, η πιο κρίσιμη στιγμή
δεν αλλάζει ούτε ξεχνιέται, μένει πάντα ζωντανή
Είναι πια αργά και σε λίγο ξημερώνει
Μέσα στο δωμάτιο το πάθος μου φουντώνει
Άσπρες οι κουρτίνες που χουν γίνει γκρίζες,
γκρίζες και οι μέρες μα και οι νύχτες γκρίζες
Όσο κι αν κρατήσει το μαρτύριό μου
θα μείνω κλειδωμένος στο δωμάτιο μου
Θα κρύβω απ’ το φως τις εκφράσεις του προσώπου
Θα γίνω η σκιά ενός αόρατου ανθρώπου
Μεταμφιεσμένος θα βαδίζω με στους δρόμους
Θα’ μαι ένας άλλος, αντίπαλος στους νόμους
Ένοχο με βρίσκει το ξημέρωμα που φτάνει,
άδικα μπλεγμένο μέσα σε πλεκτάνη
Κι όσο η μέρα χάνεται και έρχεται το βράδυ
ένα βλέμμα σαν παρέα στο σκοτάδι
Νιώθω πως τα φώτα έχουν πάνω μου στραφεί
Νιώθω όπως ένιωθα στην πρώτη επαφή
Η πρώτη επαφή, η πιο κρίσιμη στιγμή
δεν αλλάζει ούτε ξεχνιέται, μένει πάντα ζωντανή
