Η Ρόζα η Μαρίκα και η Φλέρυ
τα λέγανε μια ήσυχη βραδιά
στα πρόθυρα της Άνοιξης
κι η νύχτα είχε φέρει
εκείνα που πεθύμησε η καρδιά
Θυμήθηκε η Ρόζα πανηγύρια
που έπαιζε το μεθυσμένο ντέφι
τα μάτια του τσιγγάνου από σιντέφι
που δε χωρούσαν δρόμοι και τσαντίρια
Βουβάθηκαν απότομα οι άλλες
σα να `σπασε του χρόνου μια χορδή
και στάξανε δυο στάλες
στον έρωτα να κάνουνε σπονδή
Νοστάλγησε η Μαρίκα τον Βασίλη
και γύρισε στο Χάραμα μονάχη
να νιώσει πως ραγίζουνε κι οι βράχοι
σαν τραγουδούν δυο πικραμένα χείλη
Η Ρόζα η Μαρίκα και η Φλέρυ
φιλήθηκαν και είπαν “γεια χαρά”
οι δυο πήραν το δρόμο τους
για τ’ ουρανού τα μέρη
κι η τρίτη χάθηκε απ’την αγορά
Την είδαν στο Θιβέτ μ’ ένα μαντήλι
αμίλητη τις προσευχές να λέει
ξυπόλητη το μύθο της να καίει
ν’ ανάβει του μυαλού της το φιτίλι
