Ήταν ένα μαύρο δειλινό,
βαρύ σκοτεινιασμένο,
που έχασα τα μάτια σου τα δυο,
Χριστίνα μου
κι ακόμα περιμένω.
Θα κάνω άνω κάτω Περαία και Αθήνα,
για να σε βρω Χριστίνα.
Θα κάνω άνω κάτω Περαία και Αθήνα,
για να σε βρω Χριστίνα.
Σ’έχασα και σαν τρελός ρωτώ,
τ’αστέρια, το φεγγάρι,
μα όμως να μάθω δεν μπορώ,
Χριστίνα μου,
ποιο δρόμο έχεις πάρει.
Θα κάνω άνω κάτω Περαία και Αθήνα,
για να σε βρω Χριστίνα.
Έρημο το σπίτι κι αδειανό,
ρήμαξ’ απ’ άκρη σ’ άκρη,
τα παλιά σου γράμματα φιλώ,
Χριστίνα μου
και πνίγομαι στο δάκρυ.
Θα κάνω άνω κάτω Περαία και Αθήνα,
για να σε βρω Χριστίνα.
