Κόλλησαν οι μέρες στο ψυγείο,
σα να πάγωσε στην πόρτα του ο χρόνος.
Μια ρωγμή του γέλιου ο πόνος.
κι η αγάπη έν’ αχόρταγο θηρίο.
Κρέμονται οι μέρες στο μπαλκόνι
όπως κάποιος που απειλεί να πέσει κάτω.
Να, το φως του ήλιου, να το!
μ’ ένα νεύμα με ξυπνά και με καρφώνει.
Κι όσο φεύγεις μακριά
τόσο έρχομαι κοντά σου
σαν τ’ αγέρι που φυσά
και χορεύει στα μαλλιά σου.
Κρύφτηκαν οι μέρες στο κρεβάτι,
σα να ντράπηκαν τα μάτια τους να δείξουν,
σα να βιάστηκαν να λήξουν,
όπου μ’ άνοιξαν πληγές θα ρίξω αλάτι.
Κι όσο φεύγεις μακριά
τόσο έρχομαι κοντά σου
σαν τ’ αγέρι που φυσά
και χορεύει στα μαλλιά σου.
