Ήσουν ωραίος σαν αγγελος με δυο φτερούγες ανοιχτές,
η μια βυθούσε στ’ αύριο, η άλλη χανότανε στο χθες.
Κάτι στο χέρι κράταγες, για φλάμπουρο, για κρίνο
– χορός που ζεστοκόπησε τις φλέβες μου τις τιναχτές-
ό,τι ποθώ με πότισε κι ως αγιασμό το πίνω.
Μα γιατί μου `δειξες, καλέ, δόξα πολλή για το παιδί;
Αχ, η καρδιά μου δε βαστά, το μέγα ψήλος να το δει!
Δεν τον αφήνω η μάνα του μια πιθαμή να φύγει,
μη μεγαλώσει μου ποτές κι όλα τα χρόνια, αυγή βραδυ,
πάντα μωρό να σφίγγεται στου κόρφου μου τα ρίγη.
Που να σε κρύψω γιόκα μου να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιο νησί του ωκεανού, σε ποιαν κορφήν ερημική;
Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ’ άδικο φωνάζεις.
Ξέρω, πως θα `χεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή
που μες τα βρόχια της οργής ταχιά θε να σπαράξεις.
