Πόσο…
πόσο μου πήρε να σωθώ
απ’ τα συντρίμια μου να βγω
να σε σβήσω πια
να μάθω να μη σε ζητώ.
Τόσο…
όσο κι ο θάνατος αργός
μες στα συντρίμμια λίγο φως
είν’ αργά για μας
αργά γιατί…
Είν’ η πληγή κρυφή
δεν πονάω τώρα
μάταιος ο καημός
κράτησε μια ώρα.
Είν’ η πληγή κρυφή
δεν πονάω τώρα
μάταιος ο καημός
ήταν μπόρα.
Τώρα…
τώρα δεν έχω πια θυμό
είναι λειψό το σ’ αγαπώ
να σ’ αγγιξω πως δεν μπορώ
πολύ…
πολύ μου πήρε να σωθώ.
Τόσο
όσο κι ο θάνατος αργός
μες στα συντρίμια λίγο φως
είναι αργά για μας
αργά γιατί…
