Άγριος καιρός, άγριες ψυχές
και εσύ μια λίμνη στην αλμύρα
Στις δανεικές τους αγκαλιές
απέβαλες, μα σε είπαν στείρα.
Γύρεψες όνειρα κι ερωτανθούς
στων οργασμών τους την ξεφτίλα
Μάτωσες σε άγιους τοκετούς
από τα κολασμένα τους φιτίλια
Πώς πρόδωσες όσα αγαπάς
στων ηδονών τους τις μισθώσεις ;
Ξέσκισαν όσα καρτεράς
Γίναν οι πόθοι ματαιώσεις
Πώς να γυρέψεις λυτρωμό
στου κόσμου τους τις οξειδώσεις ;
Κάλπικο το χαμόγελο
των θηρευτών της μίας δόσης
Σε ιερόδουλους ψαλμούς
θυσίασες όλη τη νιότη
Θα σε βιάσει και η φθορά
σαν σκουριασμένο Δον Κιχώτη
Στις τρικυμίες προσκυνάς,
γυρεύεις πλάνες Νηρηίδες
και τίκτεις, ενώ μπουσουλάς,
γυμνά κουφάρια από ελπίδες
Πώς πρόδωσες όσα αγαπάς
στων ηδονών τους τις μισθώσεις ;
Ξέσκισαν όσα καρτεράς
Γίναν οι πόθοι ματαιώσεις
Πώς να γυρέψεις λυτρωμό
στου χρόνου τους τις οξειδώσεις ;
Κάλπικο το χαμόγελο
των θηρευτών της μίας δόσης
Άγριος καιρός, άγρια ψυχή
και όσα αγάπησες δεν είδες
Παζάρεψαν την Άνοιξη
με μια ντουζίνα Αλκυονίδες…
