Είναι µέρες που είναι τόσο πεισµωµένο το κακό
δεν κατεβάζει ούτε στιγµή τα µάτια
Σε κοιτάζει ίσια στο αίµα σα µωρό
Μέχρι να σπάσεις.
Είναι βράδια που νικάνε και φυσάει από παντού
Και ξηµερώνεις µακριά από όλους
Φοβισµένος στη φωλιά του κυνηγού
Θα σε ξεχάσουν.
Mην κλειδώνεις πίσω σου την πόρτα
Είναι αργά, δεν θα ξαναγυρίσεις
H αυλή σου θα γεµίσει άγρια χόρτα
Κι εσύ αλλού θα αγαπάς κι αλλιώς θα ζήσεις.
Είναι ώρες που δεν φτάνει κι είναι λίγο το καλό
που δεν αντέχει ούτε στιγµή η αγάπη
Ο Ιούλιος θα µας κάψει το µυαλό
Θα µας τελειώσει.
