Δεν έμεινε τίποτα τώρα, δεν έχω τα πήρατε όλα
καρέκλες, πικάπ, συγκινήσεις χαμένα.
Μαζεύω αποτσίγαρα, στάχτες, τις ενοχές μου στις πλάτες
δαγκώνω κλειδιά, αναμνήσεις και φεύγω.
Τίποτα δε θέλω πια να θυμάμαι, τίποτα
τίποτα, μπλουτζίν ξεβαμμένα τα χρόνια, ύποπτα.
Κραγιόν, μακιγιάζ στον καθρέφτη
ομορφαίνω το χρόνο τον ψεύτη
Πως πέρασαν τόσοι χειμώνες για σένα
Κοιτάζω το φως, δε φοβάμαι, αγάπες και όρκοι ας πονάνε
τα χέρια μου σφίγγω και τρέχω στους δρόμους.
