Κάποτε πίστεψα στον έρωτά σου
και ξεκινήσαμε μαζί σαν τα πουλιά,
στ’ αστέρια σου `χτισα φωλιά
όμως στην πρώτη συννεφιά
άλλαξες ταίρι και αγάπη και καρδιά,
στ’ αστέρια σου `χτισα φωλιά
όμως στην πρώτη συννεφιά
άλλαξες ταίρι και αγάπη και καρδιά.
Ίσως γελάστηκα κι εγώ
όμως ακόμα σ’ αγαπώ
κι όσο υπάρχει η πληγή μου, σε θυμάμαι,
μπορεί να μου `κανες πολλά,
μπορεί να σκέφτηκες τρελά
μα είσαι ανάμνηση που δεν περνά,
μα είσαι ανάμνηση που δεν περνά.
Αν δεις τα μάτια μου θα καταλάβεις
πόσο μου στοίχισε εμένα ο χωρισμός,
κι όσο περνάει ο καιρός
δεν σε ξεχνάω δυστυχώς
η θύμησή σου μου `χει γίνει στεναγμός,
κι όσο περνάει ο καιρός
δεν σε ξεχνάω δυστυχώς
η θύμησή σου μου `χει γίνει στεναγμός.
Ίσως γελάστηκα κι εγώ
όμως ακόμα σ’ αγαπώ
κι όσο υπάρχει η πληγή μου, σε θυμάμαι,
μπορεί να μου `κανες πολλά,
μπορεί να σκέφτηκες τρελά
μα είσαι ανάμνηση που δεν περνά,
μα είσαι ανάμνηση που δεν περνά.
